In de loop der jaren is de Nationale Sluitingsprijs van Putte-Kapellen uitgegroeid tot een begrip binnen het wielergebeuren. Deze stevige traditie is te danken aan Eugéne Teysen die in 1925, als afgevaardigde van de Belgische Wielrijdersbond, zijn hart verloor aan de wielersport. Met zijn fiets doorkruiste Eugéne Teysen geregeld de polderstreek en Noorderkempen en op die manier groeide bij hem het idee van een grensprijs. Hij zal wel nooit kunnen vermoeden hebben dat zijn droom ondertussen een wielermonument is geworden en veel renners zich uitsloven om het indrukwekkende palmares te halen. De eerste sluitingsprijs wordt georganiseerd in 1929 met Zander Maes als overwinnaar. Dank zij de belangstelling en het succes gaat meteen het Sportkomiteit Putte van Start. Naast Eugéne Teysen trokken ook oud-veldwachter Corneel Ibens, Antoon Zuikerbuyk en Louis Matheessens de kar. Met winnaar Georges Ronse in 1930 komt de eerste grote naam op de ondertussen lang geworden erelijst van nationale en internationale kampioenen. Uitgangspunt van de organisatoren was dat alle deelnemende renners geen startgeld kregen uitbetaald. Een stelregel die tot in 1997 is volgehouden.


Bij het zilveren jubileum op 12 oktober 1954 krijgt de Sluitingsprijs ook de naam ,,Grote prijs Frans Hotag'' toegevoegd, genoemd naar de Stabroekse wielrenner die de koers won in 1943 maar het jaar daarop stierf in een concentratiekamp. Het bestuur van het Sportkomiteit is dan samengesteld uit voorzitter Eugéne Teysen, Jos Frijser als ondervoorzitter en Marcel Leys de secretaris. De bestuursleden zijn Jos Taymans, Jos Hendrickx, Albert Carpentier, Louis Wouters, Alfons Van Dijck en Jos Van de Weygaert. Zij blijven op post tot in 1958 wanneer Jaak Daniels de plaats inneemt van Jos Van de Weygaert en het bestuur afscheid neemt van Jos Hendrickx. Vanaf 1966 wordt de wedstrijd officieel erkend als Nationale Sluitingsprijs Putte-Kapellen.


De Sluitingsprijs heeft de grensgemeente Putte internationale bekendheid gegeven. In de loop der jaren stonden menig wereldkampioenen er aan de start en komen jaarlijks zo'n 30.000 toeschouwers er de gemoedelijke sfeer opsnuiven.


Tijdens de oorlog werd een aantal jaren niet gereden. In 1943 werd op de oorlogsregeling een uitzondering gemaakt met een koers ter ere van Frans Hotag. De uitzondering is vooral opmerkelijk omdat wielrenner Frans Hotag gearresteerd werd als lid van de Witte Brigade.

Op de erelijst van de Sluitingsprijs staan kampioenen zoals Eddy Merckx, Herman Van Springel, Adrie Van Der Poel en Tom Steels.

Vanaf begin de jaren '50 loopt het parcours van de Sluitingsprijs een deel over Nederlands grondgebied. De grenspost van Putte-Kapellen was een van de drukste overgangen tussen België en Nederland en een gekende smokkelroute. Strikt wettelijk bekeken moest de douane bij elke doorgang van de wielerkaravaan alle sportbestuurders opnieuw laten stoppen om hen te vragen dat ze niets aan te geven hadden. Dat konden de organisatoren oplossen door aan de douane vooraf op te geven welke wagens er in het kader van de wielerwedstrijd geregeld de grens overstaken. De douaniers hebben de organisatoren nooit iets in de weg gelegd. Meer dan eens hebben ze de grenspost voor een dag zelfs een paar honderd meter verlegd om de koers vlot te laten verlopen. Het is zeer twijfelachtig dat de verantwoordelijken in Brussel dat ooit geweten hebben.


Zoals gebruikelijk wordt het Belgische wielerseizoen afgesloten in Putte-Kapellen op de Belgisch-Nederlandse grens.


Tot de jaren 70 werd een paar weken voor de wedstrijd tussen de verschillende kasteleins en cafébazen geloot waar het vertrek gegeven zou worden en waar de eindstreep lag. Dat gaf geregeld aanleiding tot chaotische verkeerstoestanden. Daarom is sinds 1972 het vertrek en aankomst definitief vastgelegd in de Ertbrandstraat.